Death Road en zoutvlaktes van Uyuni

25 juli
Om 22.00 uur gisterenavond zijn we dus in de bus gestapt van Cusco naar Puno die wonder boven wonder op tijd vertrok. Na ongeveer twee uurtjes werd de bus aan de kant van de weg gezet. De lichten gingen uit en daar stonden we dan in het donker. De bus bleek stuk.. Na een beetje gerommel begon de bus weer te rijden om na een tijdje weer stil te staan. Dit gebeurde onderweg nog een aantal keer en de bus heeft zichzelf met veel pijn en moeite naar Puno gesleept. In Puno moesten we uitstappen en een uurtje wachten op de volgende bus die ons naar La Paz in Bolivia brengt. Na een uur liepen we naar buiten. Er stond al een bus van onze maatschappij maar dat bleek niet de goede. Wij moesten nog wachten op een andere bus. Na een uurtje kwam er een andere bus aanrijden. Het bleek dezelfde als onze kapotte bus! Ze hebben hem in de tussentijd snel gemaakt en wij konden onze reis vervolgen. Als we al vonden dat dit het moeilijkste gedeelte was van de reis.. In onze kapotte bus reden we verder naar de grens. Omdat Suus eigenlijk de laatste dagen illegaal in Peru was (de immigratiedienst had haar een tekort visum gegeven) moest ze bij de grens een boete betalen. Ook moesten er kopietjes worden gemaakt van haar paspoort. Toen dit allemaal klaar was konden we eindelijk de grens over lopen. Daar werd de bus weer even gemaakt en toen zijn we verder gereden naar Copacabana. In Copacabana moesten we weer overstappen in een andere bus. Op een gegeven moment moesten we met een boot naar de andere kant van het water. Vervolgens heeft de bus de rest van de reis over onverharde wegen gereden. Na 19 uur kwamen we eindelijk aam in La  Paz met maar 5 uur vertraging. We hebben snel een hostel gezocht en zijn iets gaan eten. Alle reisbureaus waren al dicht dus we konden geen tour meer boeken voor de Death Road en Uyuni. Nu zijn we dus genoodzaakt om een dag langer in La Paz te blijven..

26 juli
Nadat we heerlijk hebben uitgeslapen zijn we in de stad gaan ontbijten. La Paz is niet een mooie stad, zeker niet vergeleken met Cusco! Na het eten zijn we op zoek gegaan naar een reisbureau om tours te boeken. We hebben meteen maar alles in één keer geboekt. Morgenochtend worden we opgehaald met een busje die ons naar het startpunt van de Death Road brengt. Vandaar uit gaan we 64 km mountainbiken door de Andes en de Amazone! Bij het eindpunt krijgen we een lekkere lunch en mogen we lekker warm douchen en zwemmen. De bus brengt ons dan weer terug naar La Paz waar we op een andere bus naar Uyuni stappen. Woensdag hebben we dan een tour in Uyuni. Vervolgens stappen we op de bus naar Sucre waar we het vliegtuig pakken naar Santa Cruz. Tot slot pakken we in Santa Cruz het vliegtuig naar Guayaquil (Equador). De rest van de dag hebben we door de stad geslenterd en zijn we heel lui geweest.

27 juli
Jaaa ik heb het gewoon gedaan! Ik ben met een mountainbike de gevaarlijkste weg ter wereld afgefietst! Suus wilde dit heel graag en ik zag er zo tegenop. De avond ervoor kon ik er ook niet van slapen. We zijn om 7.30 opgehaald met een busje waar de fietsen al bovenop stonden. Onze gids heette Octavio en de chauffeur heette Ollie. Er waren nog twee Canadezen die ook mee gingen vandaag. We zijn eerst met het busje naar het hoogste punt gereden, La Cumbre (4700m). Daar kregen we onze broek, jas en bescherming aan en hebben we een paar oefenrondjes gereden. Dat ging best goed dus besloot ik om in ieder geval het eerste deel over asfalt mee te fietsen. Ollie zou de hele tijd achter ons aanrijden dus ik kon stoppen wanneer ik maar wilde. De eerste 22 km ging over de nieuwe geasfalteerde Yunas Road. De oude weg noemt men dus wel de Death Road omdat er ontzettend veel ongelukken gebeurt zijn. Vroeger was dit een autoweg maar auto's konden elkaar niet passeren. Dit ging dus nog wel eens fout! Ook werden mensen van de weg afgegooid als straf wanneer zij bijvoorbeeld een moord hadden gepleegd. Vanwege de vele doden dus de naam. Het eerste deel ging heel goed, je hoefde eigenlijk zelf niets te doen omdat alles bergafwaarts gaat. Daarna was het tijd voor het echte werk. Ik keek er ontzettend tegenop maar wilde het wel proberen. Het was zo de moeite waard! Je fietst door Amazone en Andes en op sommige stukken gewoon door de wolken en onder watervallen door. Onderweg kregen we een fijne begeleiding van Octavio, lekker eten van Ollie en werden er heel veel mooie foto's en filmpjes van ons gemaakt. 
Potverdorie wat was dit het waard! We voelden ons echt trots aan het eindpunt. Nadat we de fietsen hadden schoongemaakt reden we naar een nabijgelegen camping waar we lekker gingen eten, zwemmen en douchen. Bij terugkomst kregen we een t-shirt en de dvd met foto's als aandenken en zijn we op de nachtbus richting Uyuni gestapt. Slapen in de bus ging nog nooit zo makkelijk!

28 juli
We kwamen vanochtend om 6 uur aan in Uyuni. Daar werden we opgehaald door iemand van het reisbureau en naar een cafeetje gebracht. Daar konden we opwarmen want het was echt ontzettend koud in Uyuni! We hebben ons opgefrist en ontbeten. Daarna ben ik eerst dikke alpaca sokken en handschoenen gaan kopen tegen de kou. Om 10.30 gingen we in een jeep om aan de tour te beginnen. We begonnen bij de begraafplaats voor oude locomotieven. Omdat er tegenwoordig allemaal nieuwe moderne treinen rijden hebben ze de oude locomotieven gewoon langs het spoor gezet die daar nu wegroesten. Onze gids deed alles in het Spaans, gelukkig heb ik mijn persoonlijke tolk bij me! Vervolgens gingen we richting de zoutvlaktes. Een gigantisch groot opgedroogd meer wat een dikke laag zout heeft achtergelaten. Hier hebben we ook geluncht en heel veel foto's gemaakt. Na een bezoekje aan cactus eiland was het tijd om in de jeep weer terug te gaan om daar de nachtbus te pakken richting Sucre. Weer 7 uur krapjes een poging doen tot slapen!

29 juli
De afgelopen twee nachten hebben we doorgebracht in bussen. Vanuit Uyuni moeten we in Santa Cruz zien te komen. We hebben besloten om niet een rechtstreekse bus te pakken van 17 uur maar om een bus te pakken naar Sucre (7 uur) en dan zaterdag te vliegen naar Santa Cruz (35 minuten). Ik ben ontzettend verkouden en alles doet pijn door de hoogte en vermoeidheid. Ik kon dus ook niet slapen in de bus. Vanochtend om 5 uur kwamen we aan in Sucre. Alles was uitgestorven. We hebben een taxi naar het centrale plein gepakt en zijn op zoek gegaan naar een hostel. Alles was dicht dus er zat niets anders op dan gewoon maar aanbellen. Na een aantal keer hadden we geluk. Nadat we hadden aangebeld kwam stak een mevrouw met de krullers nog in het haar haar hoofd uit het raam. We vroegen heel zielig of ze nog een kamer voor ons had. De enige kamer die nog vrij was was een vierpersoonskamer. We mochten deze wel huren voor de prijs van een tweepersoons. Prima! We zijn meteen gaan slapen, onze lichamen waren blij met een echt bed. 's Middags zijn we lekker gaan lunchen en een beetje door de stad wezen wandelen. We hebben niet echt iets nuttigs gedaan en vooral van de zon en ons bed genoten!

30 juli 
Vandaag staat er een dagje vliegveld op het programma. We hebben vanochtend ontbeten bij een cafeetje van een Belg op de Plaza. Daar waren we gisteren al wezen lunchen en dat was erg lekker! Vanochtend zijn we daar weer geweest en na het ontbijt heeft hij een taxi voor ons aangehouden die ons naar het pleintje voor de bussen zou brengen waar de bussen naar het vliegveld staan. Ik kon op Google Maps zien dat het vliegveld ten noorden van Sucre lag en dat wij naar het zuiden reden. Dusss lichte paniek (oké enorme paniek) van mijn kant, we waren namelijk ook al wat aan de late kant. Suus was natuurlijk de rustheid zelve. Eenmaal op het vliegveld bleek dat het wel degelijk het goede vliegveld was en dat we een uur vertraging hadden. Niets aan de hand dus. We zijn in een halfuur naar Santa Cruz gevlogen. Daar hebben we onze bagage opgehaald en weer opnieuw ingecheckt voor de vlucht naar Guayaquil. Daar komen we na een nachtje vliegen morgen om 9 uur aan. Tot ziens Bolivia, hallo Ecuador!