Lofoten, Langøy en het WK

Vanaf donderdag 14 september ben ik officieel legaal in Noorwegen. We hebben de hele ochtend bij het immigratiebureau moeten zitten maar ik mag nu wel voor de rest van mij leven in Noorwegen blijven. Geen zorgen... ik kom Tweede Kerstdag eerst gewoon naar huis.

Lofoten
Van 17 t/m 24 september staat Bergen in het teken van het WK Wielrennen. De hele stad is hierdoor op lockdown, scholen zijn dicht en wegen zijn nauwelijks toegankelijk. Een prima moment om op vakantie te gaan! Vrijdag na schooltijd was het tijd om naar de Lofoten te vliegen! Dit ligt in het noorden van Noorwegen. We gingen in twee groepen, Samira, Erika, Tori en ik moeten namelijk woensdag weer terug zijn voor een excursie van school. De andere internationale studenten kunnen de hele week blijven. De vriend van Samira, Paul, ging ook met ons mee.

Op het vliegveld kwamen we de andere groep tegen en na een korte overstap in Oslo konden we de auto ophalen. De groep sliep in een hostel vlakbij het vliegveld en wij hadden een airBnB op ongeveer anderhalf uur van het vliegveld. Ik was de chauffeur deze week. We hadden een hele mooie rode Skoda Fabia met alles er op en er aan alleen... het bleek een automaat. Dat was even omschakelen maar daarna konden we op weg. Rond een uur of half 1 's nachts kwamen we aan bij onze riante Noorse villa waar we helaas maar een kort nachtje konden slapen. 

De volgende ochtend was het tijd om aan onze roadtrip te gaan beginnen. De E10 van de Lofoten is een van de mooiste wegen van Europa en dat bleek ook wel. Achter elke bocht lag weer een ander schitterend uitzicht. Onderweg stond de muziek aan op meezingniveau en zijn we geregeld gestopt om van het mooie uitzicht te genieten. De Lofoten staat bekend om zijn witte stranden en afgelegen karakteristieke vissersdorpjes. Genoeg om onderweg te bekijken dus. 's Avonds zijn we naar de andere groep gereden de ongeveer een halfuur verderop zaten. Zij hadden een groot huis gehuurd waar we gezellig hebben gezeten en spelletjes hebben gespeeld.

Zondag sloeg het weer helaas om, het begon heel hard te regenen. Dit heeft ons er niet van weerhouden om toch een hike te gaan doen. Vlakbij het plaatsje waar wij logeerden, Fredvang, kon je tussen de bergen door hiken en naar een mooie baai lopen. Zo gezegd, zo gedaan. Het eerste stuk was leuk, uit de wind en weinig regen. De grond onder onze voeten werd steeds natter en moeilijker te begaan. En toen we eindelijk het hoogste punt hadden bereikt kwam de wind en de regen met volle vaart vanaf zee. Daar beneden lag die mooie baai met dat mooie witte strand.. Nadat we hebben geprobeerd om daar te geraken hebben we onze hike gestaakt. De grond was te nat en onbegaanbaar geworden en het was onverantwoord om verder te lopen.

In het huisje hebben we onszelf opgewarmd en zijn we met de auto helemaal naar het zuidelijkste puntje gereden, Å, waar alles dicht was. De omgeving op de Lofoten is echt prachtig maar verder is er vrij weinig te doen. Vanaf februari begint het visseizoen waar men de vis dan aan stokken laat drogen. Dit is het toeristische hoogtepunt. We hadden besloten om een lekker kopje warme chocolademelk te gaan halen in een leuk restaurantje. We zitten daar het programma van die dag door te nemen als ik ineens hoor: "Wat binne we moai fut net?" Dat klonk mij natuurlijk bekend in de oren dus ik moest wel even een praatje maken! Het bleken mannen te zijn van vliegbasis Leeuwarden. Heel fijn om weer even iets bekends te horen. De rest van de dag hebben we een beetje rondgereden en 's avonds zijn we lekker uit eten geweest. We hebben de rest van de avond met de andere groep doorgebracht in hun huis.

Maandag was het tijd om richting Svolvær te rijden. Via een andere route hebben we leuke vissersdorpjes aangedaan en het weer was gelukkig weer opgeklaard. En toen het donker was was het moment daar. Dat waar we eigenlijk voor naar het noorden van Noorwegen waren gekomen. Wat we allemaal op onze bucketlist hadden staan. HET NOORDERLICHT. Op de app kon je zien wanneer het beste moment was, we zijn de stad uitgereden en toen we een parkeerplekje hadden gevonden was het wachten. Na nog geen twee minuten kwamen de eerste groene golven in de lucht tevoorschijn. En wat er de tien minuten daarna boven ons in de lucht afspeelde is echt onbeschrijfelijk. Groene, paarse, rode en oranje golven zweefden door de lucht. We stonden daar te jubelen van vreugde en ik kon alleen maar denken: Hoe ga ik dit in vredesnaam aan andere mensen beschrijven? Het hele gebeuren heeft maar tien minuutjes geduurd maar was echt fantastisch (Goede foto's hiervan volgen nog).

Dinsdag was alweer het einde van onze vakantie. We zijn rustig teruggereden naar het vliegveld. En thuis was het een kwestie van spullen uitruimen en dezelfde tas weer inpakken. Van woensdag tot vrijdag zijn we met de klas op excursie geweest naar Langøy. 

Langøy
Deze excursie was niet zo spectaculair als de vorige. Deze keer stonden de kinderen van het kinderdagverblijf in de buurt in het middelpunt. Op vrijdag kwamen de kinderen langs en was het aan ons de schone taak om een leuk programma klaar te hebben. We sliepen in tenten en er was een boothuis met een keuken en een badkamer waar we 's avonds gezellig konden zitten. Niet zo primitief als de vorige excursie dus.

Woensdag zijn we begonnen met het maken van landart voor het vak aestetics. We moesten met materialen uit de natuur een kunstwerk maken en inspiratie opdoen voor de kinderen. De leerkrachten gingen na het dagprogramma weer naar huis en met de klas hebben we een hele leuke avond gehad. We hebben met zijn allen gezongen en hints gespeeld. De volgende dag gingen we verder met ons landartproject, hebben we een opzet gemaakt voor het programma met de kinderen en zijn we wezen oefenen met het kayakken. We hebben geoefend hoe je jezelf of iemand anders kan helpen wanneer je uit de kayak valt. Ook heb ik de eskimorol gedaan! Dan blijf je in je kayak zitten terwijl je een half rondje draait onder water en jezelf weer boven moet zien te krijgen. 

Een aantal studenten mochten deze dag alvast naar het kinderdagverblijf om vragen te stellen aan de leerkrachten en de kinderen alvast te ontmoeten. Ik heb me natuurlijk meteen aangemeld als vrijwilliger.

Het kinderdagverblijf is een zogenaamd buitenverblijf. De kinderen hier zijn eigenlijk de hele dag buiten. Ze eten, spelen en slapen buiten. Toen we aan kwamen lopen stonden er allemaal overdekte kinderwagens waar de kleintjes lekker in lagen te slapen. In Noorwegen is het zo dat kinderen van 1 tot 5 jaar naar een Barnehage (kleuterschool of kinderdagverblijf) mogen. Ze zijn nog erg gericht op het spelen en leren gaandeweg. Wanneer ze bijvoorbeeld met een groene bal spelen benoemen ze de kleur en de vorm. De kinderen zijn goed ingepakt in warme regenkleding en lijken er geen problemen mee te hebben dat ze alleen maar buiten zitten. Persoonlijk zou dat van mij in Nederland ook wel meer mogen! 

Vrijdag kwamen er 13 kinderen in de leeftijd van 4 en 5 jaar naar onze locatie. We hebben met ze landart gemaakt waarbij ze zelf materialen mochten verzamelen. Heel leuk om te zien dat de kids hele andere dingen verzamelen dan wij als studenten. Ook hebben we met ze gekayakt. Zeven klasgenoten waaronder ik zijn met drysuites in het water gegaan en hebben de kinderen rondgetrokken in de kayaks. Omdat deze Barnehage zo dicht bij het water is hebben alle kinderen een persoonlijk reddingsvest en zijn ze totaal niet bang voor het water. Het meest frustererende vond ik dat het heel lastig communiceren is. Ik spreek hun taal natuurlijk niet en ze willen zo graag hun verhalen aan je kwijt. Met lichaamstaal en gebaren kom je een heel eind maar ik mistte toch echt wel die fijne gesprekken die je met kinderen kan hebben. Dit heeft me wel inzicht gegeven hoe het voor kinderen met een taal- spraakachterstand bij mij in de klas moet zijn. Aan het eind van het programma hebben we binnen met zijn allen gegeten. Een paar van ons hadden zalm en pasta klaargemaakt. Daarna was het helaas weer tijd om weer afscheid te nemen van de kids en onze eigen spullen op te ruimen en met de bus terug te gaan.

WK
Omdat ik natuurlijk een wielerfanaat als vader heb moest ik zaterdag toch wel even de stad in om het WK te zien. Ik ben langs de route naar beneden de stad in gelopen en heb de wielrenners een aantal keer voorbij zien komen. Bij het podium raakte ik aan de praat met een aantal andere Nederlanders en toen we als Nederland de 1e prijs voor de vrouwen wonnen heb ik het Wilhelmus mee staan blèren (bewijs op NOS.nl). Toen ik terug naar huis liep kon ik nog even snel een selfie kieken met de wereldkampioene om paps een beetje jaloers te maken. 

Zondag kwam ik diezelfde Nederlanders weer tegen die vlakbij mijn huis met de camper stonden. Ze vroegen of ik zin had in een broodje pindakaas en daar kon ik natuurlijk geen nee tegen zeggen. 

Vakantie is weer voorbij en het is weer tijd voor school! Maar niet getreurd, over twee weken staat er een fjordentrip op het programma dus een nieuwe blog volgt snel.