Op zoek naar Pablo en kamperen op het strand

8 augustus
Nadat we een heerlijk ontbijtje kregen in het hostel heb ik heerlijk gedoucht. Dit is echt zo'n ontzettend fijn hostel, ze zijn superlief en het voelt net als een tweede huis. Na het douchen zijn we de stad in geweest om te kijken of daar iets te beleven viel. Toen we door het park liepen kwamen we een aantal mensen uit het hostel tegen waarmee we koffie hebben gedronken. De rest van de middag hebben we heerlijk op de bank gelegen een boekje te lezen. Een Colombiaans meisje, Nurie, dat ook in het hostel sliep was vandaag jarig en dat werd uitgebreid gevierd. We aten taart met zijn allen en dronken limonade. Nog nooit meegemaakt dat er in een hostel bij je verjaardag wordt stil gestaan.
's Avonds was er een culturele avond in het centrum. Samen met Nadine, Conrad, Lewis, Adam, Becky en Nurie zijn we daar naartoe geweest. Eerst kon je gezellig kletsen met mensen van verschillende culturen en landen. Ik raakte aan de praat met een Colombiaanse jongen. En toen... Nee grapje hoor, niets aan de hand ik ben niet verliefd geworden dus kom gewoon weer terug naar huis. We hebben heel leuk gekletst over zijn land en dat van mij. Om 21.15 begon het salsadansen. Alle tafels en stoelen werden aan de kant geschoven en we moesten met de voetjes van de vloer! Ik werd gevraagd om te dansen door Carlos de Colombiaanse jongen. Ik zei hem dat ik niet kon dansen en gelukkig vertelde hij dat hij het ook niet kon. Nou kwam ik even van een koude kermis thuis! Carlos was een van de beste dansers die er die avond rondliepen. Ik moest draaien, hupsen, springen en weet ik het wat allemaal. Het was geweldig maar ontzettend moeilijk. Later op de avond ging ik met Lewis dansen. Ik had een lange grijze rok aan met een split aan de zijkant en een rits die helemaal open kon. Je kunt het vast al raden aangezien ik wel vaker uit mijn kleding scheur (vorig jaar tijdens de jungletocht in Maleisië) maar de rits knapte en ik stond bijna in m'n blote kont op de dansvloer! Mijn salsa-avontuur was hiermee helaas afgelopen. We hebben nog ergens een hamburger gegeten voor Nadine haar verjaardag die om 0.00 uur begon en toen zijn we naar huis gegaan.

9 augustus
Vandaag wilden we graag naar de Rio Pance, een rivier hier in de stad om te gaan zwemmen. We zijn dus vroeg opgestaan en na weer een heerlijk ontbijtje vertrokken. Een heleboel van de groep was nog voor ons vertrokken naar Buenaventura. Dat ligt tweeëneenhalf uur buiten de stad dus daar konden wij niet heen. We vlogen namelijk dezelfde avond nog door naar Medellin. Samen met Nadine en twee nieuwe Amerikaanse vrienden (Julian en Ina) gingen we dus naar de rivier net buiten de stad. Er ging een bus vanaf het hostel en die zou ons daar ook weer brengen op de terugweg. We hebben de hele middag lekker in de zon gelegen en gezwommen in de rivier. Om 15.00 uur was het voor Suus en mij tijd om te gaan. We stonden te wachten op de eerstvolgende bus om ons terug te brengen naar het hostel. Daar zouden we ons snel omkleden, een taxi pakken naar het busstation en daar een shuttlebus pakken naar het vliegveld. Eigenlijk moesten we om 16.00 vertrekken vanaf het hostel om op tijd te zijn voor onze vlucht van 19.00 uur. Geen probleem want het busje zou er maar 40 minuten over doen. Alleen bleek er helemaal geen bus richting het hostel te gaan! Uiteindelijk zijn we in drie verschillende bussen op plaats van bestemming gekomen. Er waren twee hele aardige vrouwen die ons wel wilden begeleiden tot het hostel. Daar hebben we afscheid genomen van de eigenaren. Eigenlijk wilden we hier helemaal niet weg!
In het vliegtuig mocht je gewoon een plekje uitzoeken. We hebben al in heel wat vliegtuigen gezeten maar dit was toch wel een beetje gek. We kozen een plekje naast een non (leek ons extra veilig) en vlogen in een uurtje naar Medellin. We hadden al een hostel dus hop in de bus en mooi op tijd naar bed. Van een dagje voertuighoppen wordt je best wel moe!

10 augustus
Toen we gisteravond aankwamen leek de buurt ons niet echt veilig. Na wat geGoogle bleek dit ook niet een hele veilige buurt. Als avondeten hadden we dus hele vieze broodjes van de bakker van de overkant van het hotel. Met knorrende maagjes werden we deze ochtend dus wakker. Bij daglicht zag de buurt er prima uit. We worden overal wel nagestaard en nagefloten maar dat is eigenlijk in heel Colombia zo. Na het ontbijt hebben we de weg gevraagd naar de kabelbaan. Die was heel makkelijk te bereiken met het openbaar vervoer. Het ov hier is Medellin is goedkoop, snel en je kunt de hele stad door. We gingen op weg naar Santa Elena. Eenmaal in de kabelbaan ga je eerst over de stad heen, je hoort het lawaai van de stad. Hoe verder je naar boven gaat hoe minder huizen je tegenkomt en uiteindelijk zie je alleen nog maar groen. Die overgang van stad naar natuur is echt fijn! Bovenaan de berg kwamen we bij het nationale parque Arvi. Daar aangekomen wisten we niet zo goed wat we gingen doen. We liepen een beetje doelloos rond op het terrein toen we werden aangesproken door een man van het park. Hij vertelde alle mogelijkheden die het park te bieden had. We hebben besloten om met een rumbabus naar boven te gaan. Dit is een open, gekleurde bus met gezellige muziek. We werden naar boven gebracht waar we het nationale park in gingen. Een kaartje om alles te mogen zien kostte 30.000 pesos, ongeveer 9 euro. Dit vonden we te duur dus kochten we alleen een toegangskaartje voor het park. We hebben lekker langs het water gewandeld en door het bos. Toen we bij de vlindertuin aankwamen zijn we een beetje illegaal via de achterkant naar binnen gelopen. Er vlogen misschien 10 vlinders rond dus we waren blij dat we niet een duur kaartje hadden gekocht. Op de weg terug duurde het heel lang voordat er een bus kwam dus zijn we maar naar beneden gelopen. Eenmaal weer met de kabelbaan beneden zijn we uitgestapt bij een leuk parkje met heel veel winkeltjes. Hier hebben we lekker gegeten, geshopt en toen weer terug naar het hostel. Om een uur of elf hadden we toch wel honger. Inmiddels kenden we de buurt en wisten we dat we naar de hoofdweg moesten, de straten er omheen waren helemaal verlaten. We zijn vi de hoofdweg naar een restaurantje gelopen. Trots en stiekem ook wel een beetje bang kwamen we weer in het hotel. We hadden toch mooi maar even de gevaarlijke buurt bedwongen.

11 augustus
Omdat we wel weer klaar waren met Medellin stond vandaag een ritje naar het busstation op het programma. Ja helaas het busstation.. We hadden er op gehoopt om niet meer met een nachtbus te moeten maar omdat we te lang hadden gewacht met een vliegticket was dit toch de beste oplossing. Tassen op onze rug en met de metro naar het busstation. Alles is hier heel makkelijk te bereiken met het ov dus we waren er zo. Daar aangekomen werden we aangesproken door een meisje dat met de auto naar Cartagena wilde en mensen zocht om de auto op te vullen. Alleen zij had een rijbewijs en ze wilde 's nachts gaan rijden. Dit voelde voor mij niet goed dus heb ik bij Suus een beetje mijn zin doorgedramd en hebben we toch een buskaartje gekocht. Er was nog een Nederlands meisje dat uiteindelijk ook besloot om niet met de auto mee te gaan. Later bleek dit het beste vriendinnetje van een klasgenootje van de pabo te zijn. Hoe toevallig!
Met ons buskaartje op zak stapten we weer in de metro om naar de andere kantrave van de stad te gaan. Vandaag stond er namelijk een dagje begraafplaats op het programma. En niet zomaar een begraafplaats maar de laatste rustplaats van onze grote vriend. We zijn de afgelopen dagen in Medellin geweest en dit was de thuisbasis van een meneer die we eigenlijk niet bij naam mogen noemen omdat hij naast goede dingen voor de arme bevolking vooral narigheid heeft gebracht en de reputatie van dit land niet veel goeds heeft gebracht. We hebben het natuurlijk over Pablo Escobar. Hier in de stad worden tours aangeboden die je langs plekken brengt die belangrijk voor hem waren. Zijn penthouse, de plek waar die dood ging, het huis van zijn broer etc. Je kunt alleen niet in deze gebouwen en wij hadden geen zin om naar huizen te kijken. Om toch iets van hem te kunnen zien gingen we naar de begraafplaats. Daar aangekomen bleek het een hele grote te zijn! We zijn dus gewoon maar langs de grafen gelopen in de hoop dat we een veel belopen pad tegenkwamen waar alle toeristen langs lopen. Allebei hadden we dubbel gevoel, we voelden ons ontzettend oneerbiedig omdat we zomaar over een kerkhof liepen maar aan de andere kant vonden we het ook spannend om iets van Pablo Escobar te zien. Nadat we al een tijdje zonder geluk rondliepen kwam er een medewerker die wel in de gaten had waar deze verdwaalde toeristen naartoe moesten en ons de weg wees. Het lag helemaal aan het begin een beetje verscholen achter bosjes. Alle grafen op het kerkhof hebben een eenvoudige platte steen en een paar bloemen. Maar Pablo Escobar lag er bij zoals hij geleefd had. Hij lag in een groot familiegraf met mooie steentjes, veel bloemen en versierde grafstenen. We hebben een foto gemaakt ban het graf, we vonden het ongepast om net als de andere toeristen een selfie te maken met het graf. Daarna nog even op bezoek bij zijn eveneens overleden rechterhand en weer terug met de metro. Er was nog genoeg tijd voordat de bus zou vertrekken dus zijn we naar de Botanische Tuinen gegaan. Hier zouden ook leguanen, schildpadden, exotische vogels en zelf een luiaard zitten. Naast de mooie bloemen zijn de enige dieren die we hebben gezien een paar eenden en een verdwaalde kat geweest dus dat viel een beetje tegen. Het park ging sluiten en er was nog steeds tijd over dus zijn we op het plein gaan zitten tegenover de tuin.  Het is deze maand feest in Medellin, het zogenaamde flowerfestival. Nou hadden we daar ondanks verwoede zoekpogingen nog niets van gezien maar nu was er op het plein een kappersshow bezig om het vakvan kapper te promoten onder de jeugd. Het was een hele gekke show waarin de meeste lelijke kapsels werden gefabriceerd. Ons avondeten bestond uit een stuk pizza en een lekker ijsje dat we al uitkijkend over de stad en het onweer hebben genuttigd. Inmiddels was het tijd om ons naar het busstation te begeven waar de bus klaarstond die ons in 13 uur naar Cartagena zou brengen.

12 augustus
Rond 9 uur kwamen we aan in Cartagena. Het busstation lag best wel een eind van de oude stad af dus een taxi was erg duur. Gelukkig gingen er ook bussen, deze duurde alleen wel anderhalf uur. Vol goede moed gingen we in de bus die ons naar het oude centrum bracht. Het oude centrum is omringd met de middeleeuwse stadsmuur en volgebouwd met schattige gekleurde huisjes met leuke balkonnetjes en de mooiste kerken. Papa was 32 jaar geleden ook in Cartagena toen ze met de marine deze bevriende haven aandeden. Dat was in de hoogtijdagen van onze grote vriend dus de sfeer in het land was toen wel even anders dan nu. Nadat we ons hostel hadden gevonden gingen we iets eten. Om de dag af te sluiten zijn we lekker naar het strand gegaan. 's Avonds hadden we wel zin in een feestje dus gingen we tevergeefs op zoek naar een leuke bar. Er waren genoeg bars maar de mensen die daar rondliepen vonden we niet zo leuk dus zijn we lekker op bed gegaan.

13 augustus
Vandaag gingen we een dagje sightseeën in Cartagena. Net buiten de stadsmuur staat het oude kasteel en daar wilden we wel naartoe. In de brandende hitte kwamen we er aan. De toegang bleek ontzettend duur en dat vonden we zonde. We hebben foto's gemaakt van het kasteel. Er werd ons gevraagd of we een foto van een meneer wilden maken met het kasteel. En natuurlijk wilde hij ook met ons op de foto. Hier kijken we eigenlijk al niet eens meer raar van op. Het hek was weer van de dam toen de een na de ander uit het busje kwam vallen om ook met ons op de foto te mogen. 
Eenmaal weer terug in de stad zijn we over de stadsmuur wezen wandelen. Het was bloedheet dus dit ging niet heel snel. Op een gegeven moment kwamen we bij de locatie waar vroeger de wapens werden opgeslagen maar waar nu allemaal souvenirsshops waren gebouwd. Ik had papa gevraagd om foto's te sturen van toen hij in Cartagena was en één van die foto's was gemaakt op precies dezelfde plaats waar wij nu stonden bij de souvenirsshops. Het voelde zo gek om op dezelfde plek te staan als pap 32 jaar geleden aan de andere kant van de wereld! 
Na een welverdiend dutje gingen we fris gedoucht lekker eten in de stad. Er is 's avonds heel veel muziek in de stad dus dat is erg gezellig. Weer deden we een poging om lekker te gaan stappen maar dat wilde maar niet lukken. Na een paar cocktails zijn  we lekker op bed gegaan.

14 augustus
Vandaag gingen we naar Playa Blanca, een mooi strand hier in de buurt. We hadden een tour geboekt die ons met en busje naar het strand bracht. Er zat ook een lunch bij de prijs in. We moesten wel vroeg op staan zodat we van zoveel mogelijk zonuren konden genieten. Toen we op het strand aankwamen zag het zwart van de mensen! We hebben tussen alle strandstoelen een mooi plekje gevonden en zijn lekker in de zon gaan liggen. Voor de lunch kregen we verse vis waar alles nog op en aan zat en een drankje. Deze keer hebben we ons goed ingesmeerd om een herhaling van een paar weken terug te voorkomen. Om half 4 zou de bus weer terug gaan naar Cartagena dus lekker Hollands als we zijn gingen we om kwart over 3 terug. Eerst konden we de bus niet vinden en toen we hem eindelijk hadden gevonden was er niemand. Ook de chauffeur was pleite! Aangezien de rest van de passagiers en de chauffeur Zuid- Amerikaans waren keken we er niet raar van op dat 15.30 in hun ogen een andere betekenis had. In de bus (met airco) van een andere chauffeur mochten we wachten omdat het ontzettend warm was in de zon. Na 3 kwartier kwam de rest er aan en bijna een uur later konden we eindelijk terug. Thuis hebben we gedoucht en zijn we gaan eten. Inmiddels hadden we onze pogingen om 's avonds een feetje te vinden opgegeven en hebben we in het hostel in de hangmat lekker een boekje gelezen. Dit was onze laatste avond in Cartagena. Wat was dit een ontzettend mooie stad! Gezellige winkeltjes, mooie pleintjes en leuke restaurantjes.

15 augustus
Vanochtend vroeg opgestaan om met de bus naar Santa Marta te gaan. Het is ongeveer 4 uur rijden en we wilden nog iets aan onze dag hebben. Eind deze week vliegen we van Santa Marta naar Bogota om aan onze terugreis te beginnen maar eerst gaan we nog een paar dagen chillen in het Nationale Park Tayrona. Toen we eindelijk aankwamen bij het hostel konden we nog op onze kamer. We mochten onze tassen achterlaten en zijn de stad in gegaan. We hadden nog niet ontbeten en onze buikjes deden pijn van de honger dus gingen we op zoek naar iets te eten. Vandaag is het een nationale feestdag in Colombia dus heel veel winkels en restaurantjes zijn dicht. Uiteindelijk hebben we ergens een lekkere hamburger gegeten en zijn we langs de paar winkeltjes gegaan die wel open waren. Terug in het hostel snel onze bikini's aangetrokken want dit hostel heeft namelijk een zwembad! De rest van de middag hebben we lekker gezwommen. 's Avonds waren er gelukkig meer restaurantjes open en in een superleuk straatje hebben we iets gegeten. Tijdens het eten waren er elke keer straatartiesten die ons kwamen vermaken. We hebben gekeken naar een breakdance-act, een strijkorkestje, een hele mooie jongen met een gitaar en een clown op skeelers. Na het eten hebben we lekkere cocktails gedronken en onze tassen ingepakt voor het nationale park, we gaan kamperen!

16 augustus
Vanochtend zijn we vroeg opgestaan om te ontbijten en de bus te pakken naar het nationale park. Toen we aankwamen in het park moesten we eerst een informatiebijeenkomst bijwonen. Dat was natuurlijk in het Spaans dus ik verstond er vrij weinig van maar het kwam er op neer dat je hier met veel respect met de natuur om moet gaan. Heel logisch dus! Het park werd vroeger bewoond door de Tayrona indianen. Een aantal van hun leeft hier nog steeds en zij onderhouden het park nu. Nog niet heel lang geleden was de Farc heel erg actief in het nationale park. Om dit tegen te gaan heeft de overheid heel veel geld in het park gestopt en het beheer bij de vroegere bewoners neergelegd. Zij zorgen er nu voor dat er heel veel verschillende dieren in het park kunnen leven en dat toeristen van al dit moois kunnen genieten. Tayrona Nationale Parc schijnt de mooiste stranden te hebben van Colombia, dus we gaan het zien! Nadat we het filmpje hadden bekeken gingen we in de rij staan voor een kaartje. Er zijn in het park verschillende dorpjes en er rijden geen auto's. Het eerste deel over de asfaltweg kun je wel met de auto en lui als wij waren hebben we daar voor gekozen. Eenmaal boven kwamen we aan in Cañaveral, het startpunt van onze wandeltocht. Volgens de informatieborden was het ongeveer 45 minuten lopen naar Areciefes en nog eens 25 minuten naar Cabo San Juan, onze eindbestemming voor vandaag. Nou tel daar maar een uurtje bij op. Het was zo ontzettend warm dat al het water wat we dronken net zo hard weer naar buiten kwam door onze poriën. De route was zo mooi, dwars door de jungle over aangelegde houten paden en dan opeens kom je boven en zie je de Caribische zee ongerept zijn gang gaan. Op dat strand mag je niet zwemmen vanwege de gevaarlijke stroming dus de natuur gaat zijn gang. De golven beuken op het strand en het water is zo ontzettend blauw. We vervolgden onze tocht naar Cabo San Juan en toen we daar aankwamen gingen we in de rij staan voor een slaapplek. Als je geluk hebt kun je een hangmat bemachtigen en anders in een tentje. De hangmatten waren al lang op toen wij aan de beurt waren dus moesten we in een tentje slapen. We hebben meteen maar voor twee nachten geboekt want we hadden geen zin om de volgende dag weer in de rij te staan voor een hangmat. Het tentje was lekker knus en nadat we ons hadden geïnstalleerd was het eindelijk tijd om te gaan zwemmen! We hebben op het strand gelegen toen de zon onder ging en zijn toen in de rij gaat staan voor het eten. Als je wilt kamperen in het park moet je wel over geduld beschikken want je staat overal voor in de rij. Er is één restaurant voor al deze mensen, één winkeltje en één toiletgebouw met vier douches. En er komen nogal wat toeristen af op dit mooie park! Het eten kost hier helemaal niets en smaakt heerlijk. Ze zijn alleen niet voorbereid op zoveel mensen dus moet je bij vreemden aan tafel gaan zitten. Wij gingen aan tafel zitten bij een Italiaanse jongen waar we de hele avond gezellig mee hebben gekletst, bier hebben gedronken en kaartspelletjes mee hebben gespeeld. Rond 00.30 was het tijd om ons naar de tent te begeven en uitgeteld meteen in slaap te vallen.

17 augustus
Je wordt al vroeg in de ochtend je tentje uitgebrand dus was het al snel tijd om op te staan. Na heel lang op ons ontbijt te hebben gewacht hebben we onze wandelschoenen aangetrokken en zijn we op weg gegaan naar El Pueblito. Dit ligt op ongeveer anderhalf uur lopen van Cabo San Juan en is een traditioneel indianen dorp. Ook kun je hier ruïnes zien van de nederzettingen van de indianen toen ze hier nog in grote getallen woonden, dit stamt af van ongeveer 500 tot 1600 na Christus. Vol goede moed gingen we op weg, we vertrokken rond 11 uur en zouden dus op het heetst van de dag door de jungle lopen. Nou dat hebben we geweten ook! Het eerste gedeelte was een gewoon paadje door de jungle maar op een gegeven moment kwamen we bij een rotspartij aan. Het bleek dat we onder de rotsen door moesten! Hier begon het moeilijkste gedeelte van de reis, over gigantische rotsblokken moesten we naar boven klimmen. Bijna de hele weg gaat omhoog over geïmproviseerde trappen. Het was enorm zwaar maar zo de moeite waard, je kunt genieten van de mooiste flora en fauna en de weg is zowel gevaarlijk als super mooi!
Eenmaal aangekomen op het eindpunt hebben we eerst liters water naar binnen gewerkt en hebben we verkoeling gezocht in de rivier. Daarna zijn we de ruïnes gaan bekijken. Er wonen hier dus nog echte Tayrona-indianen waar je helaas geen foto's van mag maken. De weg terug ging een stuk sneller omdat nu alles naar beneden ging en de rest van de middag zijn we op het strand gaan liggen. Ik ben op mijn handdoekje gaan liggen en ben hier ook niet meer afgekomen. Nadat de zon al lang onder was werden we door medewerkers verzocht om het strand te verlaten. We hebben nog even een uurtje in de tent gelegen voordat we in de rij zijn gaan staan. Deze avond kwamen we bij 3 Amerikaanse jongens aan tafel waar we ook weer kaartspelletjes mee hebben gespeeld. Op een gegeven moment hoorden we het bekende liedje: "Het regent zonnestralen" van Acda en de Munnik. Onze oren waren gespitst en we zongen luidkeels mee. Onze Amerikaanse vrienden keken wel een beetje raar op. Nadat zij naar bed zijn gegaan zijn wij bij jongens aan tafel gaan zitten die het liedje op hadden gezet. Het bleken 4 jongens uit Utrecht te zijn en een Frans meisje. We kregen meteen een biertje aangeboden. Het werd nog een gezellige avond waarbij we nog voor een nachtelijke duik in de zee zijn gegaan en waarbij er nog veel meer bier werd gedronken. We hadden nog steeds niet gedoucht na onze vieze wandeltocht en na dit zwemavontuur wilde ik heel graag douchen. Ik was er al helemaal klaar voor toen er geen water uit de kraan kwam... Het water wordt 's nachts dus afgesloten voor de douches. Vies en vooral ontzettend moe kropen we om 02.45 eindelijk in onze tent.

18 augustus
Vandaag was alweer onze laatste dag in het park. We hadden geen zin om weer heel lang in de rij te staan voor ontbijt dus nadat we uit ons tentje werden gebrand zijn we richting Arreciefes gelopen. Hier vlakbij heb je een baai waar je lekker kunt zwemmen. Omdat we daar al zo vroeg waren hadden we het strand voor ons zelf. Het werd steeds drukker en we kregen toch wel een beetje honger dus besloten we om alvast verder te lopen naar de uitgang van het park. Onderweg kwamen we een bakkertje tegen waar we lekker hebben gegeten. We zijn verder gelopen naar Areciefes maar het was inmiddels als half 3 en we hadden geen zin om ons te moeten haasten. Het park gaat om 17.00 uur dicht dus dan moet je bij de uitgang zijn anders moet je er overnachten. Het had dus niet echt nut om in in Areciefes nog even op het strand te liggen. Omdat de heenweg vooral naar beneden ging moesten we nu dus vooral omhoog lopen. Helemaal kapot kwamen we aan bij Cañaveral waar we weer met het busje naar El Zaino, het startpunt, werden gebracht. Daar weer een uur met de bus naar Santa Marta en nog even zwemmen in het hostel. 's Avonds hebben we lekker gegeten met de twee meiden die Suus in Cusco had leren kennen en waar we in Quito een drankje mee hadden gedaan. Zij waren inmiddels ook in Santa Marta beland. Met Sarah en Ayca hebben we op het dak van het hostel nog een drankje gedaan totdat onze oogjes echt dicht vielen. We waren uitgeteld na drie dagen in de jungle en moesten echt naar bed.

19 augustus

Vanochtend hebben we een poging gedaan tot uitslapen maar door de hitte is dat bijna onmogelijk. In de stad hebben we lekker ontbeten en zijn nog even langs de winkeltjes gegaan. In het hostel hebben we lekker gezwommen en gewacht tot het tijd was om naar het vliegveld te gaan. We vliegen vanavond van Santa Marta naar Bogota waar we een dagje blijven. Dan vliegen we morgen verder naar Lima waar we een nachtje blijven en de volgende ochtend door naar Cusco. We hadden een halfuur vertraging dus rond 20.30 kwamen we aan in Bogota. Toen we bij de bagageband stonden werden we aangesproken door een Nederlandse jongen of we een taxi wilden delen richting het stadscentrum. Dit scheelt weer in de kosten dus dat vonden we natuurlijk prima. Hij heette Abel en was prettig gestoord dus dat was een gezellig taxiritje. Toen we waren afgezet bij het hostel hebben we ingecheckt en moesten we eerst iets gaan eten. We hadden alleen nog maar een laat ontbijt gehad dus onze maagjes knorden. We zorgen de laatste dagen niet zo goed voor onszelf maar door de hitte is het heel lastig om in te schatten wanneer je honger hebt en wanneer niet. Al is de warmte hier in Bogota weer ver te zoeken. Het ligt hier weer hoger en wij zijn in zomerjurkjes in het vliegtuig gestapt. Dat was dus erg koud toen we aankwamen. Nadat we bij het eerste de beste restaurant hele vieze pizza hebben gegeten hebben we bij een ander restaurantje nog lekkere chocoladetaart gegeten. Het hostel waar we in slapen heeft stapelbedden met drie bedden en wij slapen op de onderste twee. Ik slaap dus praktisch op de grond en het bed wiebelt ook nog eens behoorlijk als de allerbovenste in bed moet klimmen. Als dat maar goed gaat..